Τα ηλεκτρικά οχήματα είναι εδώ για να απελευθερώσουν τους Κινητήρες Εσωτερικής Καύσης!
Του Μάνου Πολιούδη
Γίνομαι πολύ συχνά μάρτυρας σε διάφορες (κυρίως στο διαδίκτυο αυτές τις μέρες) ομάδες που συζητούν τις εξελίξεις της τεχνολογίας αυτοκινήτων. Οι δύο πλευρές αυτού του επιχειρήματος είναι οι «παραδοσιακοί» petrolheads, που επαινούν τους ήχους ενός V8 ή V10 κινητήρα και αυτοί των ευαγγελιστών των «νέων τεχνολογιών» που επαινούν τα οφέλη και την τεχνολογία των ηλεκτρικών οχημάτων νέας γενιάς.
Τώρα εγώ, θα ήμουν εξαιρετικά κατάλληλος για τη δεύτερη κατηγορία, δεδομένου ότι έχω περάσει τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής μου αναπτύσσοντας Ηλεκτρικά Συστήματα Κίνησης και Ηλεκτροκίνητα Οχήματα. Αλλά την ίδια στιγμή, μεγάλωσα στη δεκαετία του ’90 και η κρεβατοκάμαρά μου ήταν γεμάτη αφίσες από τα Mitsubishi EVO, τα 555 Subaru Impreza και τις θρυλικές 911
Λοιπόν, τι δύσκολη θέση! Βρίσκομαι κάπου στη μέση. Κατανοώ την τεχνολογία και τα οφέλη των EV, και ειλικρινά δεν υπάρχει λόγος για οποιοδήποτε άλλο τύπο οχήματος αν με ρωτήσετε, αλλά ταυτόχρονα έχω οδηγήσει μερικά εντυπωσιακά οχήματα με κινητήρα εσωτερικής καύσης (το Jaguar XE Project 8 είναι το αγαπημένο μου) για να εκτιμήσω τη συγκίνηση του βρυχηθμού ενός V8 κινητήρα βρυχηθμού ή της αλλαγής ταχυτήτων στις περιοχές 7k +
Λοιπόν, ποια είναι η ετυμηγορία μου… ;;
Η ετυμηγορία μου είναι ότι η ερώτηση EV (ηλεκτρικό όχημα) ή ICE (Κινητήρας εσωτερικής καύσης) είναι συνολικά λάθος. Αυτό δεν είναι θέμα σωστής ή λανθασμένης απάντησης, είναι θέμα λανθασμένης ερώτησης !!!
Το πραγματικό ερώτημα είναι πώς θα εξελιχθεί η σχέση μεταξύ των οχημάτων EV και ICE στο μέλλον. Και για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να ρίξουμε μια ματιά σε παρόμοια σενάρια από το παρελθόν. Αυτό θα μας δώσει μια καλή κατανόηση για το τι θα γίνει στο μέλλον.
Ιστορικά, για τις διάφορες καθημερινές ανάγκες, έχουμε την τάση να κάνουμε άλματα τεχνολογίας. Εφευρίσκουμε μια λύση στα προβλήματά μας που τα επιλύει με τόσο επαναστατικό τρόπο, που η προηγούμενη τεχνολογία καθίσταται ξεπερασμένη. Αλλά κάτι που είναι ξεπερασμένο στην κύρια λειτουργία του δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται … Υπάρχει μια παγίδα! Προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα και στις περισσότερες περιπτώσεις μεταμορφώνεται στην υψηλότερη δυνατή έκφραση. Γίνεται τέχνη!
Εντάξει, σας ακούω να λέτε, αυτό είναι μια ασυναρτησία….
Ας δούμε μερικά παραδείγματα για να το κατανοήσουμε.
Ζωγραφική vs Φωτογραφία
Ένα από τα κύρια εισοδήματα για τους ζωγράφους πριν από την εφεύρεση της φωτογραφίας ήταν τα πορτρέτα. Τους γινόντουσαν αναθέσεις από τα πλουσιότερα μέλη της κοινωνίας και ορισμένοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες είχαν τη ζωγραφική πορτρέτων ως ένα μέσον για εισόδημα. Αλλά στη πλειοψηφία των καλλιτεχνών (με εξαίρεση κάποιους φυσικά) δεν άρεσε ποτέ να κάνουν πορτρέτα. Ήταν απλώς ένα μέσο για να έχουν εισόδημα. Όταν εφευρέθηκε η φωτογραφία, οι «φωνές» της εποχής προέβλεπαν ότι η ζωγραφική ως μορφή τέχνης θα πεθάνει επειδή τώρα τα πορτρέτα θα μπορούσαν να γίνουν με ένα απλό κλικ.
Τι συνέβη μετά? Η ζωγραφική απελευθερώθηκε. Οι καλλιτέχνες σταμάτησαν να κάνουν πορτρέτα για πλούσιους προστάτες και άρχισαν να πειραματίζονται με την ίδια την τέχνη. Εμφανίστηκαν νέα κινήματα και οι πίνακες από τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου αιώνα άρχισαν να διαφοροποιούνται τόσο πολύ από τους αντίστοιχους του 17ου και 18ου αιώνα. Αυτό συνέβη επειδή οι καλλιτέχνες απομακρύνθηκαν από την απεικόνιση του ρεαλισμού και άρχισαν να απεικονίζουν περισσότερα συναισθματα και υποσυνείδητα. Ήταν η εποχή του Πάμπλο Πικάσο και του Σαλβαδόρ Νταλί και πολλών άλλων που έδειξαν σε όλους μας ότι η ζωγραφική δεν αφορά την ακριβή αναπαράσταση ενός προσώπου ή μερικών μήλων σε ένα μπολ! Η ζωγραφική είναι μια τέχνη ανώτερης τάξης που ήταν πλέον ελεύθερη να εκφραστεί.
Μηχανικό Ρολόι vs Ηλεκτρονικό Ρολόι /Quartz
Αυτό το παράδειγμα είναι πολύ πιο κοντά στη συζήτηση EV vs ICE που βλέπουμε σήμερα. Ήταν περίπου τη δεκαετία του 1970 – 1980 που μια μεγάλη νέα εφεύρεση ήρθε να κλονίσει μια βιομηχανία στον πυρήνα της. Οι κρύσταλλοι χαλαζία. Για τους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν τι είναι ο χαλαζίας, είναι ένα κρυσταλλικό υλικό που έχει την ιδιότητα να ταλαντώνεται με μια συγκεκριμένη συχνότητα όταν υποβάλλεται σε δυναμικό ηλεκτρικής τάσης. Με απλούς όρους, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ακριβή μέτρηση του χρόνου.
Ας βάλουμε λοιπόν τους δύο αντιπάλους στις γωνίες τους
Στην κόκκινη γωνία έχουμε μηχανικά ρολόγια. Ένα καλής ποιότητας μηχανικό ρολόι χειρός, θα είχε ακρίβεια + -10-20 δευτερόλεπτα / ημέρα και θα απαιτούσε κούρδισμα με το χέρι κάθε δύο ημέρες περίπου. Είχαν εκατοντάδες εξαρτήματα και απαιτούσαν πολλή εργασία για την κατασκευή τους. Ήταν επίσης ακριβά σε κάποιο βαθμό.
Στην μπλε γωνία, έχουμε τον νεοφερμένο. Τα ρολόγια τεχνολογίας Quartz. Ήταν πολύ φθηνά στην κατασκευή, είχαν κρυστάλλους και ηλεκτρονικά χαμηλού κόστους, μπορούσαν να παραχθούν μαζικά και είχαν ακρίβεια + -1 δευτερόλεπτο ετησίως! Τι χτύπημα στο ισχυρό status quo της μηχανικής πλευράς!
Όπως μπορείτε να φανταστείτε, μέσα σε 5-10 χρόνια, οι εταιρείες μηχανικών ρολογιών θα είχαν σχεδόν χρεοκοπήσει. Τα προϊόντα τους είχαν χαμηλότερη απόδοση (όσον αφορά την καθαρή ικανότητα χρονομέτρησης) και οι τιμές τους ήταν πολύ υψηλότερες. Δεν υπάρχει πιθανότητα να είναι ανταγωνιστικές επιχειρήσεις με αυτόν τον συνδυασμό.
Αλλά… η ιστορία δεν έχει τελειώσει! Η μηχανική ωρολογοποιία δεν είναι νεκρή. Μακριά από αυτό! Έχει εξελιχθεί! Η τεχνολογία Quartz δεν σκότωσε τη μηχανική ωρολογοποιία. Την απελευθέρωσε! Το 2020 μερικές από τις πιο κερδοφόρες εταιρείες στον κόσμο της ωρολογοποιίας δεν ήταν αυτές που κάνουν τα ρολόγια Quartz κατά εκατομμύρια, αλλά αυτές που κατασκευάζουν μηχανικά ρολόγια κατά εκατοντάδες! Αν έχετε δει τα ρολόγια της Patek Philippe ή της A. LANGE & SÖHNE, θα καταλάβατε ότι αυτά τα ρολόγια είναι έργα τέχνης και όχι μόνο “ρολόγια”. Κανείς δεν χρειάζεται ένα ρολόι των 50.000 ευρώ για να ξέρει τι ώρα είναι.
Έχετε το τηλέφωνό σας για αυτό. Αγοράζετε ένα ρολόι 50.000 ευρώ γιατί είναι μια μορφή τέχνης, μηχανικής χειροτεχνίας και εφευρετικότητας. (Επίσης, αυτά τα ρολόγια δεν υποτιμούνται ούτε χάνουν την αξία τους με την πάροδο του χρόνου, ακριβώς επειδή είναι έργα τέχνης).
Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα αυτού του διλλήματος, τα οποία θα μπορούσαμε να αναλύσουμε για μέρες. Διλλήματα όπως Βινύλιο vs Mp3, φωτογραφία με φιλμ vs ψηφιακή φωτογραφία και ούτω καθεξής.
Λοιπόν, ποιες είναι οι τελικές σκέψεις;
Επιστρέφοντας στη συζήτηση EV vs ICE, τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε εξετάζοντας την ιστορική εξέλιξη της τεχνολογίας είναι τα ακόλουθα (προσωπική μου γνώμη).
Όταν απαλλάσσετε ένα αντικείμενο από την υποχρέωση να είναι εμπορικά επιτυχημένο, δημιουργείτε τις προϋποθέσεις για να γίνει όμορφο. Η τέχνη δεν είναι αντικείμενο μαζικής κατανάλωσης και όταν οι άνθρωποι εργάζονται πάνω σε έργα τέχνης τότε γεννιούνται αληθινά και μοναδικά αριστουργήματα.
Οι κινητήρες εσωτερικής καύσης θα γίνουν μια μορφή τέχνης στο μέλλον. Θα υπάρχουν ακόμα εταιρείες που θα τους κατασκευάζουν, και αυτοκίνητα που θα γίνονται αφίσες στα υπνοδωμάτια των μικρών αγοριών (ελπίζω και στα υπνοδωμάτια των μικρών κοριτσιών!). Οι κινητήρες V8 και οι V10 θα συνεχίσουν να υπάρχουν για αυτοκίνητα που είναι έργα τέχνης, θα βρυχώνται στις πίστες και σε ειδικές εκδηλώσεις. Όλοι θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε και να τους γνωρίσουμε υπό αυτές τις κλειστές συνθήκες.
Για όλες τις άλλες μεταφορές, όπως η μετακίνηση προς την εργασία, η μεταφορά ατόμων εντός των πόλεων και η παράδοση τροφίμων και προϊόντων, τα EV είναι η μόνη βιώσιμη λύση. Όσον αφορά την αποδοτικότητα και τη λειτουργία, τη ρύπανση (είτε από σωματίδια είτε την ηχορύπανση) δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να καίτε βενζίνη για αυτό. Τα EV είναι το τεράστιο άλμα της τεχνολογίας της γενιάς μας, και θα τα αγαπήσουμε στο μέλλον όσο κάνουμε και τώρα με τις κάμερες και τα ρολόγια quartz.
Λοιπόν, αυτή είναι η απάντηση στο δίλλημα EV vs ICE! Και τα δυο! Την κάθε πλευρά για τα πλεονεκτήματά της, και τους Κινητήρες Εσωτερικής Καύσης ( ICE) να κινούνται αργά προς τον χώρο της τέχνης! Όλοι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, γιατί αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η τεχνολογία και η πρόοδος έρχονται στη ζωή μας! Πρέπει να το καταλάβουμε και να το αγκαλιάσουμε!
Ποια είναι η γνώμη σας;
Ποιος είναι ο Μάνος Πολιούδης
Ο Μάνος έχει περισσότερα από δέκα χρόνια εμπειρίας στον κλάδο της Εξέλιξης των Ηλεκτρικών Συστημάτων Κίνησης. Έχοντας αναλάβει διάφορους ρόλους ως μηχανικός και διευθυντής σε εταιρείες όπως η Arrival, η Jaguar Land Rover, η Volvo Trucks και η Semcon, διαθέτει πληθώρα γνώσεων σχετικά με την εξέλιξη της τεχνολογίας των Ηλεκτρικών Οχημάτων.
Τώρα, αναπτύσσοντας την επόμενη γενιά συστημάτων κίνησης για την νεοφυή εταιρία του Ηνωμένου Βασιλείου, την Arrival, ηγείται της ομάδας σχεδιασμού και κατασκευής των συστημάτων κίνησης. Έχει εκπαιδευτεί στις Τεχνικές Διοίκησης Six Sigma σε επίπεδο Black Belt and Management και πιστεύει στη βελτιστοποίηση των συστημάτων στο σύνολό τους, αντί της βελτιστοποίησης μεμονωμένων στοιχείων τους.
Πέρα από τα συστήματα κίνησης των ηλεκτρικών οχημάτων, ο Μάνος ενδιαφέρεται για τις νέες τεχνολογίες όπως η τεχνητή νοημοσύνη και τα τεχνητά νευρωνικά δίκτυα και την ενσωμάτωσή τους στην παραδοσιακή μηχανική και την παραγωγή. Πιστεύει επίσης ότι η αυτοματοποιημένη παραγωγή και η ρομποτική συναρμολόγηση είναι εξελίξεις που καθιστούν δυνατή τη χρήση πιο αποτελεσματικών συστημάτων από την αρχή ως το τέλος της παραγωγικής διαδικασίας.
